Werner Ernest (1914-1992)
- Szczegóły
- Opublikowano: piątek, 27 luty 2015 21:53
- Odsłony: 9871
ks. Ernest Werner (1914-1992)
Urodził się 20 kwietnia 1914 w Ćwiklicach, w wielodzietnej i niezamożnej rodzinie Wiktora Wernera i Anny z Kaletków. W lutym 1922 roku Wernerowie zamieszkali w folwarku Wielikąt, położonym na terenie parafii Lubomia, od 1925 roku zaś należącym do parafii Syrynia. Ojciec Ernesta był dozorcą w dobrach księcia Karola von Lichnowskiego. Przez rok do szkoły podstawowej w Ćwiklicach, a następnie kontynuował naukę w Lubomii. Miejscowy proboszcz, ks. Leopold Jędrzejczyk, przygotowywał go prywatnie do egzaminów gimnazjalnych. W latach 1925–1933 był uczniem Państwowego Gimnazjum Męskiego w Rybniku. Następnie zgłosił się do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.
W czasie studiów teologicznych Ernest Werner był asystentem ks. Konstantego Michalskiego CM, rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, na seminarium z filozofii chrześcijańskiej w roku akademickim 1937–1938. Ks. Michalski był też promotorem jego pracy magisterskiej pt. „Duch obiektywny podstawą filozofii dziejów u Mikołaja Hartmanna", obronionej 23 czerwca 1938. Studia teologiczne ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1938 z rąk bpa S. Adamskiego. Pełnił najpierw posługę wakacyjną w parafii św. Krzyża w Siemianowicach Śląskich, a następnie od września 1938 roku był wikariuszem w Piekarach Śląskich. W 1939 roku Kuria Diecezjalna w Katowicach wyznaczyła go na stanowisko katechety, lecz wybuch II wojny światowej pokrzyżował te plany. Wiosną 1944 roku znalazł się jako wikariusz-substytut w Woźnikach, a latem 1945 roku był administratorem w Pruchnej, w parafii zupełnie zniszczonej w wyniku działań wojennych. Zaangażował się tu w odbudowę zniszczonego kościoła, probostwa i zabudowań gospodarskich, zwłaszcza przez umiejętność zdobywania potrzebnych materiałów budowlanych. Po siedmioletnim pobycie w Pruchnej został przeniesiony do Katowic, gdzie od 28 listopada 1952 był sekretarzem osobistym wikariusza kapitulnego, ks. Filipa Bednorza. Już wkrótce, bo 7 lutego 1953 otrzymał nominację na stanowisko kanclerza Kurii Diecezjalnej, zastępując wikariusza kapitulnego w kontaktach z władzami państwowymi. Po śmierci ks. Filipa Bednorza (13 styczeń 1953) pozostał jeszcze przez jakiś czas w Katowicach. Kolejny wikariusz kapitulny, ks. Jan Piskorz, zamianował go proboszczem w Knurowie (15 listopad 1954), dziekanem dekanatu knurowskiego (1955-1956), członkiem Diecezjalnej Rady Administracyjnej (1955-1956) i Radcą Duchownym. Był prezesem Zarządu Wojewódzkiego „Caritas" w Katowicach i członkiem Prezydium Zrzeszenia Głównego „Caritas" w Warszawie. Uczestniczył w Konferencji Chrześcijan w Berlinie (1976) i Moskwie (1977). Za działalność społeczną w okresie rządów władzy ludowej otrzymał Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Po powrocie biskupów katowickich z wygnania w listopadzie polecono mu zorganizowanie nowej parafii w Maciejkowicach (17 styczeń 1957). Wybudował tu kościół NMP Nieustającej Pomocy i św. Rozalii. W 1979 roku przeszedł z Maciejkowic do Kochłowic na emeryturę. Z „Caritasu" wystąpił dopiero 15 marca 1990. Zmarł 15 czerwca 1992 w szpitalu w Bielszowicach. Jego pogrzeb odbył się 17 czerwca w Kochłowicach, gdzie mieszkał jako emeryt.